Na początku był niepokój, potem lęki o sytuację finansową, które do dziś pozostały – pewne instytucje nagle stały się niewypłacalne przez to, że kina są zamknięte. Spowodowało to wiele stresów i nerwów, ale mogę powiedzieć, że na końcu – choć  jeszcze nie wiadomo co będzie dalej – jest mi łatwiej oddzielić ziarno od plew. Ten czas dał mi większą świadomość, co chcę robić. – z Małgorzatą Szumowską, reżyserką, scenarzystką, producentką, laureatką wielu festiwali filmowych rozmawiała Joanna Sławińska.

– Podziały są w naszych czasach wzmacniane przez internet, który nas łączy po to, żeby za chwilę nas ze sobą skonfrontować i spolaryzować. Może być tak, że za chwilę nie będziemy się chcieli kontaktować i w ogóle rozmawiać, bo uznamy, że pochodzimy z zupełnie innych światów czy baniek – w pierwszej części wywiadu, o nagrodzonym na Tribeca Film Festival filmie "Hejter. Sala Samobójców" oraz zbieżności kina z rzeczywistością z Janem Komasą, reżyserem i scenarzystą, rozmawia Joanna Sławińska.

Dźwięk jest wibracją, pełni więc rolę słowa, które – jak wiadomo – było na początku. Takie myślenie o muzyce w Azji jest bardzo rozwinięte. Azjaci uważają, że wszystko już w tej dziedzinie zostało stworzone, a my, kompozytorzy odkrywamy to coś, co jest potencjalne i materializujemy. Podobnie jak podróżnicy odkrywający nowe lądy. Nie wiedzieli o nich, ale one istniały. To bardzo piękna filozofia […]

Ja nie wybieram, tematy mnie wybierają. Postaci domagają się, żeby je uruchomić, opisać, stworzyć. Jeśli autor się przed tym powstrzymuje, to obrońcy życia powinni zaprotestować. Bo autor nadaje życie swoim bohaterom – z Józefem Henem, pisarzem, publicystą, reportażystą i scenarzystą filmowym rozmawia Marzena Mróz.

– Chcę, aby w naszym kraju było miejsce dla każdego. Wszyscy chcemy żyć w dobrym, tolerancyjnym świecie. Na szczęście moje pokolenie zaczyna łapać za stery, dlatego… bójcie się tam na górze! – mówi Maciej Musiałowski, odtwórca głównej roli w filmie „Sala samobójców. Hejter”. Z aktorem rozmawia  – Joanna Sławińska.

Wszystkie moje role uwielbiam, lubię moje postaci, więc nie ma takiej jednej, najukochańszej. Każdej postaci dałam jakąś cząsteczkę siebie, więc mam wielki sentyment do tych filmów. We „Wszystko gra” mogłam się trochę powygłupiać i pośpiewać. „Boże ciało” przyniosło nowy dla mnie rodzaj pracy i ważne spotkanie z Jankiem Komasą. Mam wrażenie, że „Nina” z kolei była pierwszym moim filmem granym w pełni świadomie. Rozumiałam już, co znaczy praca nad postacią, praca ze scenariuszem. Nie ma takich ról, których bym żałowała – z Elizą Rycembel, aktorką, laureatką nagrody za najlepszą rolę drugoplanową w filmie "Boże Ciało" na 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, rozmawia Ryszard Jaźwiński.