Praktycznie żyjemy w internecie. Spora część naszej dziennej aktywności to wizyty na portalach społecznościowych. Wrzucamy na nie i przechowujemy ogromne ilości informacji – zdjęć, tekstów, filmów, zapisów lokalizacji czy memów. Dane te mają nie tylko charakter osobisty. Wiążą się też z działaniem zarobkowym, choćby w przypadku artystów. Choć cyfrowe - treści te składają się na swoiste pamiętniki, które zostają gdzieś na serwerach. A co stanie się z naszym wirtualnym „ja” kiedy odejdziemy? Kto będzie miał prawo do konta po naszej śmierci i co stanie się z pozostawioną w sieci cyfrową schedą?

Sytuacja ulicznej sztuki (nie zaś wandalizmu, tu sporu nie ma) jest co najmniej niejednoznaczna. W 2017 roku właściciel budynku we Francji zamalował pracę Banksy’ego z uwagi na konieczność renowacji budynku. Lokalne władze stwierdziły, że jako właściciel mógł to uczynić. W 2015 roku po sporze prawnym praca tego samego artysty wróciła do Wielkiej Brytanii po tym, jak właściciele budynku wyodrębnili kawałek ściany z malunkiem i wywieźli go do Stanów Zjednoczonych, by sprzedać na aukcji. Obecnie fragment ściany znajduje się w jednej z galerii prac Banksy’ego. W 2018 roku 21 artystów pozwało właściciela budynku w Nowym Jorku za to, że zburzył go, niszcząc przy tym ich pracę. I wygrali. 6,7 mln USD. Czy zatem jest to wandalizm i niszczenie mienia, czy chroniony prawem utwór?

Temat dyrektywy o prawie autorskim na jednolitym rynku cyfrowym (dyrektywa 2019/790/UE) wraca jak bumerang, ale Polska niestety nie może pochwalić się sukcesami na tym polu – pod koniec lipca Komisja Europejska zwróciła się z zapytaniem do rządzących, dlaczego, pomimo upływu terminu transpozycji[1], przepisy nie znalazły miejsca w krajowym porządku prawnym.