Legendarny twórca, filozof, dramaturg, malarz i fotografik, teoretyk „czystej formy” zasłynął nie tylko licznymi wytworami swojej kreatywności w wielu dziedzinach, lecz także niekonwencjonalnym – mówiąc oględnie – stylem życia i tworzenia. Był wizjonerem i katastrofistą na miarę Orwella. Stanisław Ignacy Witkiewicz w dzieciństwie był zapalonym kolekcjonerem owadów, w dorosłości zaś kolekcjonował typy ludzkie uwieczniając ich podobizny na licznych portretach.

„Chciałbym, żeby moje obrazy i rysunki »przetrwały«. Oczywiście jest to pragnienie absurdalne. Nikt lepiej ode mnie nie widzi tego, że jakiekolwiek przetrwanie jest niemożliwe” - mówił o swojej twórczości Zdzisław Beksiński, kultowy polski artysta-malarz, rzeźbiarz, fotograf, a z wykształcenia inżynier architektury. Przybliżamy postać artysty jego własnymi słowami.

W połowie lutego gdziekolwiek spojrzeć pełno wszędzie różu, czerwieni i… serduszek. W Łyku sztuki do kawy – po to by oddać sprawiedliwość istocie święta zakochanych, ale także jako kontrapunkt dla oklepanej stylistyki – proponujemy spotkanie z niezwykłą rzeźbą, która stała się ikoną miłości namiętnej. „Pocałunek” Augusta Rodina zachwyca dziś tak mocno, jak kiedyś szokował. Może dlatego dzieło to ma taką siłę, że poza mistrzowskim operowaniem materią tchnie emocjonalną prawdą, za którą kryją się dzieje dwóch wielkich i dramatycznych miłości. Jedna z nich to historia Franceski da Rimini i Paola Malatesty, dwojga nieszczęsnych kochanków opisanych przez Dantego w „Boskiej komedii”. Druga jest historią życia samego rzeźbiarza.

Tym razem w Łyku sztuki do kawy przyjrzyjmy się obrazowi o niezwykle tajemniczej wymowie. Jego autor - fiński malarz Hugo Simberg - nigdy nie wyjaśnił, co symbolizuje tytułowy „Ranny anioł” niesiony przez dwóch chłopców.

Drugiego lutego mija 372 lata od chwili, gdy Nowy Jork (wtedy Nowy Amsterdam) zyskał prawa miejskie. To blisko cztery wieki wpływu na procesy społeczne, gospodarkę, a także kulturę i sztukę. Bo Nowy Jork to nie zwykłe miasto. To jest IT CITY! Jednym z artystów, który swoim malarstwem potrafił oddać nie tylko powierzchowność, ale też klimat „Wielkiego Jabłka” i konsekwencje życia w takiej metropolii dla jej mieszkańców, był Edward Hopper (1882-1967). Z umiejętnością właściwą geniuszom malował realistyczne na pozór sceny, które przy bliższym wejrzeniu emanują głębią niewypowiedzianych znaczeń. 

„Na całej połaci śnieg…”. Zima rozpościera jego białe prześcieradła po polach i górach. Wydawać by się mogło, że monotonia i biel tego opadu atmosferycznego nie pozostawia zbyt wiele pola do wyobraźni. Tymczasem Jeremi Przybora w cytowanej piosence zauważa: „w przeróżnej postaci – śnieg”. Dostrzegało to także wielu artystów plastyków. Wyodrębnić można cały gatunek malarski, w którym na ujęcia zimowych pejzaży prześcigają się liczni adepci tej sztuki. Dzisiaj przyjrzymy się śniegom jednego z najwybitniejszych akwarelistów polskich, Juliana Fałata (1853 – 1929).