„Błękit nieba” Wassilego Kandinsky’ego jest niezwykle barwny i radosny. Artysta nieprzypadkowo wybrał tytułowy kolor, z którego – jak sam pisał – „promieniuje głębokie ukojenie”. Z pewnością tego właśnie potrzebował pracując w wyjątkowo mrocznych czasach, gdy jego twórczość uznana została za „zdegenerowaną”, a on sam musiał opuścić kraj, w którym spędził większość życia.

Dziś przeniesiemy się do „miasta świateł” – szalonego Paryża lat 20. Robert Delaunay jego kwintesencję widział w elektrycznej karuzeli: głośniej, dynamicznej, kolorowej. Pod jego pędzlem tytułowa „Karuzela świń” zamieniła się w niemal abstrakcyjną kompozycję złożoną z wirujących kół.

Przedstawiamy prawdziwą gratkę dla miłośników sztuki: obraz, który mieści w sobie ponad pięćdziesiąt innych obrazów, a także sporo rzeźb i innych drobiazgów. Jego autor Willem van Haecht wykorzystał temat z historii starożytnej jako pretekst do pokazania dzieł, które budziły jego podziw. Wśród nich znajdziemy prace współczesnych mu malarzy takich jak Peter Paul Rubens czy Jan Brueghel Starszy.

Czy fabrycznie wyprodukowany pisuar można uznać za sztukę? Taki pomysł nadal szokuje, chociaż obiekt o przewrotnym tytule „Fontanna" powstał ponad sto lat temu i od dawna uważany jest za ikonę sztuki współczesnej. Dzieło jest szeroko znane, ale okoliczności jego powstania (i zniknięcia) nie są do końca jasne, a ostatnio podważane jest nawet autorstwo - tradycyjnie przypisywane Marcelowi Duchampowi.

W Łazienkach Królewskich można obecnie oglądać „Jeźdźca polskiego” pędzla samego Rembrandta Harmenszoona van Rijna. Obraz znajdujący się niegdyś w kolekcji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego wrócił do Warszawy po ponad 200 latach nieobecności. Ekspozycja jest nadzwyczajną okazją, bo na co dzień w Polsce możemy oglądać tylko trzy prace holenderskiego malarza. Co więcej „Jeździec polski” jest dziełem wyjątkowym, bowiem w ogromnym dorobku Rembrandta znajdują się zaledwie dwa portrety konne.

Neoplastycyzm to jeden z najważniejszych kierunków dwudziestowiecznej awangardy. Proponował sztukę radykalnie abstrakcyjną, opartą na bardzo oszczędnych środkach: barwach podstawowych, liniach poziomych i pionowych. Ze współczesnej perspektywy aż trudno uwierzyć, że poważny rozłam między jego głównymi twórcami - Pietem Mondrianem i Theo van Doesburgiem - wywołała linia ukośna wprowadzona na obrazy przez drugiego z nich.